θα μπορούσα να μοιραστώ την αγωνία για το εθνικό και κοινωνικοοικονομικοπολιτικό μας μέλλον (ποιοί αλήθεια είμαστε οι εμείς αυτού του "μας" και έχουμε άραγε κοινό ο,τιδήποτε για να έχουμε και μέλλον...όπα μην αρχίσω, όμως, με τους Συνταγματικούς προβληματισμούς) αλλά μπα...
θα προτιμήσω να μοιραστώ τα ενοχλητικά συμπτώματα του κοινού κρυολογήματος και τις εξατομικευμένες του συνέπειες. Πιο απλά, μετά από 2 1/2 μέρες υπαίθριας κατασκήνωσης επέστρεψα σπίτι με ρινική συμφόρηση, βήχα, πυρετό και πονοκέφαλο και έτσι έχασα την συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου αλλά και την έκλειψη της σελήνης- την οποία αν πήγαινα στην συναυλία θα την έβλεπα, ενώ πάνω από τον όγδοο είχε κάτσει συννεφιά χθες κι έτσι δεν είδα τίποτα, λες και δεν φτάναν όλα τ' άλλα...
Κι όπως περίπου λέει και ο Ερβέ Λε Τελλιέ σκέφτομαι ότι τελικά ο κόσμος είναι στην πραγματικότητα θαμπός και τα γυαλιά της μυωπίας μου, μου κρύβουν την αλήθεια...
θα προτιμήσω να μοιραστώ τα ενοχλητικά συμπτώματα του κοινού κρυολογήματος και τις εξατομικευμένες του συνέπειες. Πιο απλά, μετά από 2 1/2 μέρες υπαίθριας κατασκήνωσης επέστρεψα σπίτι με ρινική συμφόρηση, βήχα, πυρετό και πονοκέφαλο και έτσι έχασα την συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου αλλά και την έκλειψη της σελήνης- την οποία αν πήγαινα στην συναυλία θα την έβλεπα, ενώ πάνω από τον όγδοο είχε κάτσει συννεφιά χθες κι έτσι δεν είδα τίποτα, λες και δεν φτάναν όλα τ' άλλα...
Κάνει γκρίνια, ο καιρός είναι ασταθής και μάλλον δεν έπρεπε να αρχίσω να γράφω αυτήν την ανάρτηση, απασχολώντας έτσι τα δυό μου χέρια, γιατι τα σταγονίδια του επαναλαμβανόμενου φτέρνισματος μόλις στόλισαν και το τελευταίο καθαρό μέρος της οθόνης.
Θαμπή οθόνη, θαμπό τζάμι από την μπόρα που μόλις έπεσε, θαμπός ο χρυσός της σιωπής του Συντάγματος..Κι όπως περίπου λέει και ο Ερβέ Λε Τελλιέ σκέφτομαι ότι τελικά ο κόσμος είναι στην πραγματικότητα θαμπός και τα γυαλιά της μυωπίας μου, μου κρύβουν την αλήθεια...
