άλφα στερητικό

Λοιπόν, είναι περίεργο αυτό το συναίσθημα της αόριστης, αναίμακτης, ανένταχτης, ασύντακτης, αληθούς (α-λήθη) διαμαρτυρίας, της διαμαρτυρίας με το αόρατο στερητικό άλφα κεφαλαίο, της στερητικής διαμαρτυρίας, της διαμαρτυρίας χωρίς πορεία, της α-πορείας, της απορίας για το τι πρόκειται να συμβεί σε αυτόν τον τόπο. 

Αγανάκτηση ή απάντηση στην πρόκληση (όχι, γιατί 33 χρόνια μας ξέρω, ίσως, λέω, ίσως, χωρίς την πρόκληση των Ισπανών να ήμασταν ακόμα καναπέ, αλλά βλέπεις μπήκε και ο εγωισμός της φυλής στη μέση, ε, όχι και να μας την πουν οι Ισπανοί..) μόνο η συνέχεια θα το δείξει, είμαστε ακόμα στο άλφα και αυτό στερητικό..

αλλά κάτι είναι είναι αυτό, αφύπνιση, μόδα ή φυλετικός εγωισμός, κάτι μένει ακίνητο, χωρίς υποκίνηση και σταματάει την κίνηση στο κέντρο της πόλης, ας μην το υποτιμάμε, ας μην το υπερτιμάμε, ας μην το σχολιάζουμε, 

ας το ζήσουμε...

Money makes the world go round 'til many make the world stop.

Παρ'το αλλιώς, που λέμε...

basta ya

Πριν λίγες μέρες ήμουν στην ηλιόλουστη Μαδρίτη και βγαίνοντας από το μετρό έπεσα πάνω σε μία διαδήλωση διαμαρτυρίας των Ισπανών κατά της οικονομικής κρίσης, με κυριότερο σύνθημα το basta ya που προφανώς έχει να κάνει με το βαστάω, κρατάω και πάνω-κάτω θα πει “αρκετά πια”. Τίποτα πρωτότυπο στο σύνθημα, αλλά εμένα με έκανε να σκεφτώ τα ελληνικά και συνακόλουθα την διττή έννοια της λέξης “βαστάω” και ιδιαίτερα της προστακτικής της “βάστα”. Γιατι αν σήμερα, μέσα στα συμφραζόμενα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα και τηρουμένων των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων, πω βάστα στον λαό θα σημαίνει κάνε υπομονή, κράτα γερά με κάποια έννοια, δηλαδή, συνέχισε να αντέχεις ενώ αν το πω στους κυβερνώντες θα σημαίνει όπα, σταμάτα, δεν είναι έτσι; Και ενώ περπατούσα με δυσκολία ανάμεσα στους συγκεντρωμένους Μαδριλένιους σκεφτόμουν πόσα άλλα, ανάλογα με το από ποιόν και το σε ποιόν απευθύνονται, ανάλογα με το ποιοι εμπλέκονται, αλλάζουν νόημα και συνέπειες, παρότι κατ'ουσίαν είναι τα ίδια.

Πάρε για παράδειγμα μια ειδεχθή δολοφονία ή έναν άγριο ξυλοδαρμό ή μια απόπειρα βιασμού. Ανάλογα με το ποιος είναι ο θύτης και ποιο είναι το θύμα, η ίδια πράξη παίρνει διαφορετικό νόημα, χτυπάει άλλους νευρώνες σε κάθε εγκέφαλο και δυστυχώς, κυρίως, στους ανεγκέφαλους.

Έτσι αν ο δολοφόνος είναι αλλοδαπός και το θύμα Έλληνας, δεν είναι πράξη ενός κοινού εγκληματία, είναι πράξη του συνόλου των αλλοδαπών εναντίον ολάκερου του ελληνικού έθνους και άρα αφορμή για αντίποινα από υπερΈλληνες προς αλλοδαπούς, προς γνώση και συμμόρφωση. Αν ο δολοφόνος είναι Έλληνας, όμως, η πράξη είναι λίγες ακόμα αράδες στο αστυνομικό δελτίο και ίσως (ανάλογα με την υπόλοιπη επικαιρότητα) βορά “ευαίσθητων” δημοσιογράφων.

Αν ο αυτουργός του ξυλοδαρμού είναι φορέας κρατικής εξουσίας και το θύμα πολίτης, δεν είναι πράξη ενός εγκληματία, με επιβαρυντική περίσταση την κατάχρηση εξουσίας, είναι πράξη εναντίον του λαού και οι πολίτες -με πρόσθετο επιχείρημα την ενδεχόμενη “αδυναμία” της δικαιοσύνης να αποδώσει δικαιοσύνη- έχουν (μία ακόμα) αφορμή για ανταπόδοση βίας, έτσι γενικώς και αδιακρίτως, με κάποιο στόχο αλλά συνήθως άστοχα και αστόχαστα και χωρίς καμία αποτελεσματικότητα. Αν, όμως, το θύμα είναι φορέας κρατικής εξουσίας, όσο αποτρόπαιο κι αν είναι το έγκλημα, όσο απρόκλητο και χωρίς ελαφρυντικά, ε, τι να κάνουμε συμβαίνουν κι αυτά, να μην γινόταν μπάτσος.

Κι αν ο φερόμενος βιαστής είναι πανίσχυρο πολιτικό πρόσωπο, δεν είναι εγκληματική πράξη τόσο, όσο ένα σουρεαλιστικό πανηγύρι, όπου ο θύτης παρουσιάζεται σαν τέρας και σαν θύμα μαζί, ανάμεσα σε θεωρίες συνωμοσίας, ροζ κουτσομπολιά που προσβάλλουν κατάφωρα την προσωπικότητα και του θύτη και του θύματος και εξυμνήσεις περί ισονομίας (αν καταδικαστεί) ή αφορισμούς για την δικαιοσύνη (αν αθωωθεί).

Δεν διαφωνώ ότι η ιδιότητα του δράστη έχει σημασία για την αξιολόγηση της ίδιας πράξης, όσον αφορά στην επιβάρυνση ή την ελάφρυνση της ποινής που θα του αποδοθεί.

Όχι, όμως, για την αξιολόγηση της πράξης ως έγκλημα.

Κι όσο ανησυχώ για τα χέρια που απονέμουν δικαιοσύνη και επιβάλλουν το νόμο, άλλο τόσο τρέμω για το νόμο που νομίζουν ότι παίρνουν κάποιοι στα χέρια τους, εγκληματώντας στο όνομα της δικαιοσύνης. Πολύ βολικό.

Πρώτη Κυριακή του Μάη...

και θυμήθηκα ότι είναι δύο τύποι ή τύπισσες που πολύ με ταλαιπωρούν τις καθημερινές, στην κάθοδο και άνοδο της Συγγρού, τα πρωινά και τα μεσημέρια αντίστοιχα. 

Ο/Η ένας/μία με αυτό το "βασανίζομαι" που έχει φροντίσει να βλέπεις πάνω σε θλιβερά κτήρια, από το τζάμι του λεωφορείου, πηγαίνοντας προς Φάληρο και ο/η άλλος/η με αυτό το "λάθως" που κοσμεί ιδίου μιζεροκάλλους πολυκατοικία, στην αντίθετη κατεύθυνση. 

Καλά, το "βασανίζομαι" είναι προφανές γιατί σε διαλύει, σου βάζει την λεζάντα στο στιγμιότυπο, τον υπότιτλο κάτω από τη μούρη σου, όπως στέκει ακίνητη και ανέκφραστη πίσω από το τζάμι για δευτερόλεπτα μέχρι να προσπεράσεις και ταυτόχρονα, με αυτόν τον παθητικό ενεστώτα, παρότι αναφέρεται στο παρόν, σε κάνει να νιώθεις ότι το παρόν είναι ατελείωτο και παθητικό, σαν την ακινησία σου στο λεωφορείο.

 Στο "λάθως", όμως, απλά έχει γραφτεί το λάθος, κάνοντας λάθος, λανθασμένα και δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αυτό με συνεπαίρνει και με σοκάρει ταυτόχρονα. Ίσως, γιατί σκέφτομαι το (ακούσιο μάλλον) λογοπαίγνιο που γίνεται με την φράση "γράψε λάθος" όπου πράγματι γράφει λάθως, δηλαδή, δεν διαγράφει ή αναιρεί κάτι, χαρακτηρίζοντάς το λάθος, γράφει ένα άλλο, ολοκαίνουργιο, δικό του, εξαρχής λάθος και το γράφει λανθασμένα, κάνοντας λάθος. 

Η' μετά σκέφτομαι, ότι απλώς, ακόμα και το λάθος, το κάνει λάθος. 

Αλλά κάνει τέτοιο λάθος (-ω- αντί -ο-) που οπτικά σε κάνει να νιώθεις ότι το ουσιαστικό "λάθος" ντύθηκε επίρρημα για να προσδιορίσει, όχι απλά να κάθεται να περιμένει να το κάνεις ή να το γράψεις, όπως θα έκανε αν ήταν απλά ουσιαστικό. Ως λάθως, είναι σαν ουσιαστικό και επίρρημα μαζί και ως επίρρημα έχει πια τη δύναμη να προσδιορίσει οποιοδήποτε ρήμα που "είναι το σημαντικότερο από τα δέκα μέρη του λόγου, γιατί είναι η βάση που πάνω της μπορεί να στηριχτεί ένα ολόκληρο νόημα" π.χ. βασανίζομαι λάθως, έτσι τυχαία μου ήρθε το παράδειγμα, γαμώ τη Συγγρού και τα λεωφορεία και τα πρωινά και τα μεσημέρια και τις πέντε εργάσιμες μέρες και το γαμημένο καλοκαίρι, που όλο μπαίνει και δεν μπαίνει κι ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΥΡΙΟ 

ΥΓ Α, και χρόνια πολλά στις βασανισμένες, 24/7 απασχολούμενες, χωρίς περιθώριο λάθους, μαμάδες.

1.101.101,10

Ξεκίνησα -ο μισθωτός Έλληνας στα πρόθυρα λήξης της προθεσμίας υποβολής φορολογικής δήλωσης- να μετράω αποδείξεις και μετά τις πρώτες διασκεδαστικές σκέψεις τύπου, μάζευε κι ας είν' και ρώγες (αφιερωμένη στον περιπτερά), καλά τη νέα inox ραφιέρα εγώ στην πλήρωσα (αφιερωμένη στον φούρναρη), ενός λεπτού σιγή για τον Αμαζόνιο (αφιερωμένη στο "πλαίσιο", ολόκληρη σελίδα Α4 για 2,75 Ευρώ) και άλλα χαριτωμένα, κατέληξα ότι η φαντασία των υπουργικών στελεχών, των αρμοδίων γι' αυτό το χαρτολάγνο βασανιστήριο, είναι πολύ περιορισμένη.

Γιατι έτσι που τις είχα αδειάσει στο τραπεζάκι του σαλονιού από το σακουλάκι τους και στέκονταν σαν βουναλάκι πιτυρίδας από κάποιον -έχω δοκιμάσει τα πάντα, δεν γίνεται τίποτα- γίγαντα, άρχισα να σκέφτομαι πόσα ακόμα υπέροχα κίνητρα θα μπορούσαν να δώσουν στον φορολογούμενο, ώστε να ξεχάσει ότι εκτελεί χρέη φορολογικού ελεγκτή και να νιώσει εκείνο το θαμμένο παιχνιδιάρικο συναίσθημα που είχε ως πιτσιρικάς όταν αγόραζε ή αντάλλαζε αυτοκόλλητα panini, ή κάρτες υπερατού, ή χαρτοπετσέτες από παιδικά πάρτυ. 

Δεν θα ήταν ωραίο να είχαν θεσπίσει διάταξη που να ορίζει ότι όποιος φορολογούμενος καταφέρει, βάζοντας τις αποδείξεις του σε μονή σειρά στο έδαφος, η σειρά του να φτάσει μέχρι έναν σταθμό διοδίων, τότε η διέλευση για το δηλωθέν όχημά του από τον εν λόγω σταθμό, για το επόμενο οικονομικό έτος, θα είναι δωρεάν; Φαντάσου τα χάρτινα φιδάκια να σέρνονται στις γειτονιές, τις γνωριμίες με τους γείτονες και τους λοιπούς συμπολίτες, την ευγενή άμιλλα (πάρε εσύ την αττική οδό, παίρνω εγώ μέγαρα), τους φορολογούμενους με όχημα να ανταλάσσουν τις υψηλότερης αξίας αποδείξεις με τις μακρύτερες αυτών που δεν έχουν όχημα, την αναγκαστικά, πραγματική μέρα χωρίς αυτοκίνητο (όχι δα σαν αυτή που την λέμε μέρα χωρίς αυτοκίνητα και καταντάει αυτοκίνητα χωρίς μέρος) ώστε να μπορέσουν να πιστοποιηθούν αυτοί που θα τα κατάφερναν, την παραδοσιακή αναμέτρηση της φυλής μας για το ποιος την έχει πιο μεγάλη και άλλα τέτοια στιγμιότυπα. Η' ότι (μιας και δεν έχουμε όλοι αυτοκίνητο) όση περισσότερη έκταση του ακινήτου σου μπορέσεις να καλύψεις με τις αποδείξεις από την συλλογή σου, τόση ποσοστιαία μείωση του σχετικού φόρου για την ακίνητη περιουσία θα έχεις. Το τί επίτοιχα και επιδαπέδια αριστουργήματα θα φιλοτεχνούσαν οι φορολογούμενοι, ε, ρε τύφλα να 'χει το μουσείο Γκιούγκενχαϊμ. Η' ότι (μιας και δεν έχουμε όλοι ακίνητο) όποιος καταφέρει να φτιάξει με τις αποδείξεις του μικρά ή μεγάλα, σε έκταση, τετράγωνα, με ελάχιστο περιεχόμενο του καθενός εννέα μικρότερα τετραγωνάκια σε τρεις κάθετες και τρεις οριζόντιες σειρές, κάτι σαν ας πούμε φοροsudoku, τοποθετώντας σε αυτά τις αποδείξεις με τέτοιο τρόπο, ώστε το άθροισμα κάθε οριζόντιας και κάθετης σειράς να βγαίνει το ίδιο ή τέλος πάντων με άλλους απλούστερους ή πιο περίπλοκους κανόνες, θα απαλλάσσεται από την υποχρέωση συλλογής/προσκόμισης αποδείξεων για το επόμενο οικονομικό έτος και μη σου πω (ανάλογα την δυσκολία του εγχειρήματος) θα απαλλάσσεται από την υποβολή δήλωσης. Η' άλλα πιο απλά παιχνιδάκια, ότι όποιος ας πούμε καταφέρει να μαντέψει σωστά την αξία σβησμένης/ξεθωριασμένης ταμειακής απόδειξης (κάτι που θα διασταυρωνόταν με την εκάστοτε εκδούσα ταμειακή μηχανή), θα υπολογίσει την αξία αυτή επί δέκα (ή και παραπάνω ανάλογα με την έκταση του σβησμένου μέρους και άρα την δυσχέρεια της μαντεψιάς).

Ουου κι άλλα πολλά τέτοια σκέφτηκα και πολύ στεναχωρήθηκα που το βουναλάκι της πιτυρίδας του -έχω δοκιμάσει τα πάντα, δεν γίνεται τίποτα- γίγαντα (όχι το επαναλαμβάνω αυτό για να αντιληφθείς ότι είναι αλληγορική η εικόνα, μάντεψε ποιός είναι ο γίγαντας και ποιό είναι το τίποτα που δεν γίνεται) όλο κι όλο που θα καταφέρει θα είναι να φτιάξει ένα νούμερο υπό κάποιον κωδικό και μετά θα ξαναμπεί στο σακουλάκι του, άπραγο και άχρηστο.

Μα, καθόλου φαντασία στην εξουσία, τέλος πάντων;