και θυμήθηκα ότι είναι δύο τύποι ή τύπισσες που πολύ με ταλαιπωρούν τις καθημερινές, στην κάθοδο και άνοδο της Συγγρού, τα πρωινά και τα μεσημέρια αντίστοιχα.
Ο/Η ένας/μία με αυτό το "βασανίζομαι" που έχει φροντίσει να βλέπεις πάνω σε θλιβερά κτήρια, από το τζάμι του λεωφορείου, πηγαίνοντας προς Φάληρο και ο/η άλλος/η με αυτό το "λάθως" που κοσμεί ιδίου μιζεροκάλλους πολυκατοικία, στην αντίθετη κατεύθυνση.
Καλά, το "βασανίζομαι" είναι προφανές γιατί σε διαλύει, σου βάζει την λεζάντα στο στιγμιότυπο, τον υπότιτλο κάτω από τη μούρη σου, όπως στέκει ακίνητη και ανέκφραστη πίσω από το τζάμι για δευτερόλεπτα μέχρι να προσπεράσεις και ταυτόχρονα, με αυτόν τον παθητικό ενεστώτα, παρότι αναφέρεται στο παρόν, σε κάνει να νιώθεις ότι το παρόν είναι ατελείωτο και παθητικό, σαν την ακινησία σου στο λεωφορείο.
Στο "λάθως", όμως, απλά έχει γραφτεί το λάθος, κάνοντας λάθος, λανθασμένα και δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αυτό με συνεπαίρνει και με σοκάρει ταυτόχρονα. Ίσως, γιατί σκέφτομαι το (ακούσιο μάλλον) λογοπαίγνιο που γίνεται με την φράση "γράψε λάθος" όπου πράγματι γράφει λάθως, δηλαδή, δεν διαγράφει ή αναιρεί κάτι, χαρακτηρίζοντάς το λάθος, γράφει ένα άλλο, ολοκαίνουργιο, δικό του, εξαρχής λάθος και το γράφει λανθασμένα, κάνοντας λάθος.
Η' μετά σκέφτομαι, ότι απλώς, ακόμα και το λάθος, το κάνει λάθος.
Αλλά κάνει τέτοιο λάθος (-ω- αντί -ο-) που οπτικά σε κάνει να νιώθεις ότι το ουσιαστικό "λάθος" ντύθηκε επίρρημα για να προσδιορίσει, όχι απλά να κάθεται να περιμένει να το κάνεις ή να το γράψεις, όπως θα έκανε αν ήταν απλά ουσιαστικό. Ως λάθως, είναι σαν ουσιαστικό και επίρρημα μαζί και ως επίρρημα έχει πια τη δύναμη να προσδιορίσει οποιοδήποτε ρήμα που "είναι το σημαντικότερο από τα δέκα μέρη του λόγου, γιατί είναι η βάση που πάνω της μπορεί να στηριχτεί ένα ολόκληρο νόημα" π.χ. βασανίζομαι λάθως, έτσι τυχαία μου ήρθε το παράδειγμα, γαμώ τη Συγγρού και τα λεωφορεία και τα πρωινά και τα μεσημέρια και τις πέντε εργάσιμες μέρες και το γαμημένο καλοκαίρι, που όλο μπαίνει και δεν μπαίνει κι ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΥΡΙΟ
ΥΓ Α, και χρόνια πολλά στις βασανισμένες, 24/7 απασχολούμενες, χωρίς περιθώριο λάθους, μαμάδες.
κοίτα που ο "λάθως" ταλαιπωρεί και μένα, όχι βέβαια μεσημέρι σε πολυκατοικία αλλά απογευματοβραδάκι σε τοίχο βγαίνοντας απο την κηφισίας!!!! Η δική μου σκέψη κάθε φορά είναι ότι αρχικά είχε στο μυαλό του "Ω, μέγα λάθος" αλλά τελικά αποφάσισε να γράψει το λάθος με ωμέγα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που δεν με ταλαιπωρεί ο "βασανίζομαι" τα πρωινά...