Λοιπόν, με απασχολούν κατά καιρούς κάποιες λέξεις. Όταν λέω με απασχολούν, εννοώ με απασχολούν, κάθομαι καναπέ με βλέμμα προς πάνω απ' το ταβάνι (γιατι η έλλειψη τηλεπαθητικών δυνάμεων και μόνο με χωρίζει τέτοιες ώρες απ' το να σπάσω το ταβάνι με την ένταση του βλέμματος, μμμ πώς κοίταζε, καθώς άνοιγε η γκαραζόπορτα ο υιός Άλκης Κούρκουλος την γκόμενά του Αναστασία να καβαλάει τον πατέρα του Μηνά Χατζησάββα μέσα στο γκαράζ? Ε, αυτό, χωρίς τη μηχανή του Άλκη να μαρσάρει αλλά επί του καναπέως, μιας και μέχρι να μας κάτσουν οι τηλεπαθητικές δυνάμεις, κάνουμε πράκτις στις παθητικές στάσεις) Τί έλεγα?
Α, ναι βρε πώς με απασχολούν κάτι λέξεις. Για παράδειγμα η κυκλοθυμία. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατι αυτή η λέξη έχει πάρει αρνητικό πρόσημο. Πού είναι το κακό ή έστω το μη φυσιολογικό του να είσαι κυκλοθυμικός? Κύκλος και θυμός, αν θυμάμαι καλά “θυμός” στα αρχαία (ε,ρε το Γ5 σάρωσε πάλι) σήμαινε ψυχή, η ψυχή, λοιπόν, που κάνει κύκλο, “κύκλος” η κλειστή καμπύλη γραμμή που το κάθε σημείο της απέχει εξίσου απ' το κέντρο κι αν υποθέσουμε ότι το κάθε σημείο αντιστοιχεί σε ένα συναίσθημα, ε πόσο αφύσικο είναι η ψυχή να γυρίζει από τη χαρά στην λύπη, από την ευχαρίστηση στην μελαγχολία κ.ο.κ.? Δουλειά της δεν είναι? Μαζί μου και ο Τεγόπουλος-Φυτράκης (πώς λέμε Χατζηκυριάκος-Γκίκας? έτσι κάπως) “η περιοδική μετάπτωση από τη μια ψυχική κατάσταση στην άλλη” έτσι ουδέτερα το λέει. Όχι, φίλοι μου, ο κύκλος του θυμού μια χαρά είναι, αφύσικο θα ήταν να κάτσεις αμετακίνητος σε ένα σημείο του κύκλου και να είσαι πχ μόνιμα χαρούμενος. Κακό είναι αυτό θα ρωτήσεις? Κακό δεν ξέρω, αλλά αφύσικο είναι, πρόβλημα είναι, όπως πρόβλημα μπορεί να είναι η απόσταση των σημείων του και η παραμονή σε αυτά. Ας πάμε λίγο στην ψυχική γεωμετρία (βλέμμα στον πίνακα)
Θεώρημα 1: Η απόσταση των σημείων του κύκλου είναι αντιστρόφως ανάλογη με την απόστασή σου από τους άλλους (κάποιος πρόσεχε και στην γεωμετρία). Δηλαδή, όσο πιο κοντά είναι μεταξύ τους τα σημεία-συναισθήματα, πράγμα που επιτρέπει στην ψυχή να μεταπίπτει από το ένα στο άλλο σε χρόνο Κεντέρη (όχι το υπερταχύπλοο, τον κανονικό) τόσο πιο δύσκολο είναι να μπορέσεις να επικοινωνήσεις με τους άλλους και εκ των πραγμάτων απομακρύνονται. Ε, ναι ρε φίλε μου, αν εκεί που ξεκαρδίζεσαι ξαφνικά παίρνεις την φάτσα Φούντα (Γιώργου) αφού χρησιμοποίησε το μαχαίρι (που Στέλλα, κρατούσε) τί να σου κάνει και ο άλλος? ΑΛΛΑ ΚΑΙ
Θεώρημα 2: Όσο μεγαλύτερη είναι η χρονική παραμονή σε ένα σημείο, τόσο μεγαλύτερη είναι η αμηχανία των άλλων. Ε, πως να γίνει όταν 24/7 είσαι σε θλίψη ή ακόμη και σε χαρά, κλινικές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι το κοινό σαστίζει (ή βαριέται) με μοναδική εξαίρεση το star channel που επιβεβαιώνει τον κανόνα, αποδεικνύοντας παράλληλα την αρχική τοποθέτηση ότι το φυσικό είναι να γυρίζει (μα, δε μυρίζει) η ρημάδα η ψυχή, τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ' αυτό μένειν και τα ρέστα.
Η παρούσα ανάρτηση στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους απανταχού κυκλοθυμικούς -και εκτός από το να κάνει περήφανους τους καθηγητές αρχαίων και γεωμετρίας του Λυκείου μου- προσπάθησε να τους δώσει επιχειρήματα.
Αν δεν πιάσουν, πιάστε τον Τεγόπουλο-Φυτράκη (το λεξικό) και κοπανήστε τον όποιον σας κατηγορήσει με την αβάσιμη κατηγορία της κυκλοθυμίας. Κλινικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι προκαλεί ελαφριά έως ασήμαντη σωματική βλάβη.
ΥΓ: Πονάς αγάπη μου?
Οικοδεσπότης 1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου